Okuma Sıkıntısı

Depresyonda mıyım, diye durup baktım kendime... Hayır değildim.
Yaz rehaveti dedim. Olabilirdi... Uzun yıllar, sabah 9 akşam 6, çalıştıktan sonra hiçbir şey yapmamamanın şaşkınlığı mıydı? Belki de...


Kitapçılarda dolandım. Hiç uzak kalmadım.Üstelik, daha önce hiç sahip olmadığım kadar bol zamanım vardı. Herşey benim elimdeydi. Saatlerce okuyabilirdim. Ama olmadı. Elim hiçbir kitaba gitmedi. Tatile gitme hazırlığında ise, kitap olmazsa olmazımdı. Gidip hemen kendime yeni bir kitap edindim. Koca kitap, tek sayfa açmadan beni İstanbul’a kadar takip etse de gözüme giremedi. Şimdi evin bilmediğim bir köşesinde...

Bu bir hastalık mıydı? Writer’s Block benzeri bir okuma sıkıntısı yaşıyordum.
Can sıkıntısı gibi değildi bu. Sürekli hissetmediğiniz farklı zamanlarda dalga dalga gelen bir iç sıkıntısı... Ne pişmanlık, ne de suçluluk duygusu bambaşka birşey okuma sıkıntısı adı üstünde. Yaşamadan anlamanız zor.

Öyle bir kitap çıkmalıydı ki karşıma beni yeniden o dünyaya almalıydı. Yazma isteğimi kamçılamalı, beni sarsmalıydı. Okuma sıkıntımı unutturmalıydı. Hatırladığım kadarı ile okuduğum en son kitap Paul Auster’ın “Görünmeyen”iydi.

Kendimi yıllardır tek bir satır okumamış gibi yoksun hissediyordum. Dizüstü edebiyatı denen kitaplar, o an ihtiyacım olan değildi. Yusuf Atılgan, Herman Hesse gibi beni tam anlamıyla sarmalayacak bir yazara ihtiyacım vardı. Beni heyecanlandıracak birine...

Beyoğlu’na çıktığım o gün vitrinde duruyordu. O kitabı vitrinde görmeseydim yine o kitabevine girecektim biliyorum. Ama aynı şekilde keyif vermeyecekti içeride olmak. O kitabı almak için ilk nedenim yazarıydı. Kitabın ismi ikinci planda gördüğüm, daha sonra da ilgimi çeken kapağındaki görseldi. Tabi sonrasında içeri girip kitabı elime aldım. Arka kapağa baktım adettendir diye... Okuyup almamak gibi bir seçenek sunmamıştım kendime sadece heyecanımı biraz daha artırmaktı niyetim. Yazarın daha önce yayınlanan kitaplarını okuduğumdan iyi bir yapıtla karşılaşacağımı tahmin ediyordum. Yine de son zamanlarda bende baş gösteren bu okuma sıkıntısı durumundan korkuyordum.

Ya, bir daha hiç okuyamazsam! O bile değilse derdimin çaresi. Korkunun ecele faydası yoktu. Kitabı almak için kasaya yöneldim. Parasını nakit ödedim. Güzelce kraft kağıda sardılar. Kitabı okumadan önce sevmiştim. Hiç okumadan kitap sevilir mi demeyin; sevilir, ben severim. Eve gidip hemen okumadım. Birkaç gün geçmesini bekledim. Okuyamama korkum hala geçmemişti besbelli. Sonra yazarın okuduğum diğer kitaplarını düşündüm hiçbiri beni hayal kırıklığına uğratmamıştı. Bu kitabını okumanın da tüm sıkıntımı alacağına dair bir umudum vardı.

Şu an burada oturup kitabı anlatmayacağım size. Sadece arka kapağı paylaşabilirim.

Çünkü siz de okuyun, sevin istiyorum. Kitap beni nasıl sarstıysa sizi de öyle sarssın istiyorum. Bir kız çocuğunun gözünden tüm kötülükleri, iyilikleri daha önce görmediklerinizi, görmek istemeyeceklerinizi görün istiyorum. Okuma sıkıntımı geçirmekle kalmayan, beni heyecanlandıran bu kitabı hemen gidin alın istiyorum.





Hayatta bazen kirpiklerinizin gölgesinden başka sığınacak yeriniz kalmaz. Herkes kötülük yapar size. Bu böyle olmasına rağmen, orman, ağaçlar, sular, kuşlar, gökyüzü ne kadar güzeldi. “Sence hayatın en güzel yanı neresi?” diye sorarsanız bana, “Hepsi,” derdim size. Mutlu olmaya dair bir umudum var benim. Avlanan ceylanlar son ana kadar yaralı gövdeleriyle doğrulup koşup kaçmak, avcının elinden kurtulmak isterler. Yaparlar da bunu. Yaraları ne kadar ölümcül ve derin olursa olsun. Vurulup düştükleri yerden kalkıp kaçarlar. Öleceklerini anladıkları zaman gözyaşı döken bu hayvanların ölüme direnişine şaşarsınız. Yaşadığım şu hayatta, kirpiklerimin gölgesi kadar bir yerde bile hayat kalmadı bana. Bunları düşündüm ve sonra geri dönüp o fena şeyi yaptım. Annemi öldürdüm.